De lange weg, die Maanweg heet,

Ligt waar de stad raakt afgebroken.

Nog een fabriek, een veld, een keet,

Dan volgen daar de groene stroken

Der landen, boomen, wijd en zijd.

De massa in zijn eeuwig groeien

Zal ook hier komen mettertijd.

Nu staat op stal nog vee te loeien

Terwijl aan 't huis de vlier zich vlijt.

't Was in den schemer dat ik kwam geloopen

Den Maanweg langs in ondergaande zon.

Een paarse nevel hield de ruimte open

Zoo stil en helder, een bedauwd gazon.

Daar zat een man in arbeidskleeren

En schilderde een stukje sloot,

De peppels en de groene veeren

Van 't pluimgras en de stille dood

Van oude stammen, die verteren.

Wellicht stond hij daags te werken

Op de fabriek, wat verderop.

't Was aan zijn handen wel te merken;

't Penseel verving hier tang of schop.

In 't schilderstukje op zijn knieën

Werd 't deksel weer een stukje land,

In zachte lijn en kleuren, die een

Ontroerdheid toonden van zijn hand.

Zoo toegewijd keken die oogen

Eerst naar het veld, dan op zijn werk,

Een spoor van goddelijk mededoogen

Was voelbaar, zielsbevrijdend sterk.

Niet lang ben ik er bij gebleven;

Men moet niet zoo een mensch bezien.

Wie 't ware leven staat te leven

Is 't best in eenzaamheid. Misschien

Vond hij dit alles niet bijzonder.

Maar in mijn hart genas een wond

Toen ik daar, als een simpel wonder,

Dien schilder aan den Maanweg vond.

***

Ook geplaatst in VDH-Mededelingen nr. 36 van 20-03-1942.

(De VDH-Omroep mocht enige tijd niet verschijnen van de bezetter.)